www.machsom.fora.pl

adm

Szamati 241 - Wzywajcie Go, dopóki jest blisko

„Wzywajcie Go, dopóki jest blisko” (Izajasz 55:6). I trzeba zrozumieć: „dopóki jest blisko”, przecież powiedziano, że „cała ziemia pełna jest Jego chwały”. Wynika z tego, że On jest zawsze blisko, więc co oznacza „dopóki jest blisko”, tak jakby był taki czas, kiedy On jest daleko?

Rzecz w tym, że każdy stan zawsze ocenia się w odniesieniu do indywidualnego osiągnięcia człowieka, który poznaje i odczuwa. I jeżeli człowiek nie odczuwa, że Stwórca jest blisko niego, to nic z tego nie będzie, dlatego że wszystko mierzone jest zgodnie z własnym odczuciem. Jeden człowiek może odczuwać świat jako pełen obfitości, a inny nie odczuwa tego, że ten świat jest dobry. Zamiast tego stwierdza on, zgodnie ze swoim odczuciem, że świat pełen jest cierpienia.

I o tym mówi prorok: „Wzywajcie Go, dopóki jest blisko!” Przychodzi On i mówi: „Wiedzcie, że jeżeli Stwórca woła was – to znaczy, że jest blisko.” Czyli teraz jest wam dana możliwość by poczuć, że Stwórca jest blisko was. I jest to znak zbliżenia Stwórcy i świadectwo tego.

Wiadomo jest, że człowiek zgodnie ze swoją naturą nie ma uprawnień do zlania się ze Stwórcą. Jest to przeciwne jego właściwościom, gdyż stworzony jest on wyłącznie z pragnieniem otrzymywania, podczas gdy przylgnięcie do Stwórcy jest możliwe tylko poprzez dawanie. Lecz dzięki temu, że Stwórca woła człowieka, rodzi się w nim druga natura, i on pragnie anulować swoją własną, i przylgnąć do Stwórcy.

Dlatego człowiek powinien wiedzieć, że jeżeli on mówi językiem Tory i modlitwą – to tylko dzięki Stwórcy. I nigdy nie powinien myśleć o powiedzianym, że jest to jego „własna siła i moc jego ręki” (Dwarim), ponieważ jest on całkowitym przeciwieństwem.

Można to porównać do człowieka, który zgubił się w gęstym lesie i nie wie jak stamtąd wyjść i znaleźć drogę do domu. Wtedy ogarnia go rozpacz aż w końcu traci jakąkolwiek nadzieję i przestaje myśleć o powrocie do domu. Lecz kiedy zobaczy w oddali człowieka, lub usłyszy ludzki głos, natychmiast budzi się w nim tęsknota i ogromne pragnienie powrotu do rodzinnego domu, wtedy zaczyna krzyczeć i błagać, żeby ktoś przyszedł i go uratował.

Podobnie jest kiedy człowiek straci dobrą drogę i trafi w złe miejsce oraz przyzwyczai się do życia wśród zwierząt, to z perspektywy własnego egoizmu nigdy nie pomyśli, że należy powrócić w miejsce przyczyny i świętości. Lecz kiedy usłyszy wołający go głos, to budzi się w nim skrucha. I jest to głos Stwórcy, a nie jego własny głos. Jednak, jeżeli nie ukończył on jeszcze swojej pracy na drodze naprawy, to nie potrafi odczuć i uwierzyć, że jest to głos Stwórcy – i sądzi, że jest to jego własna siła i potęga jego ręki. I dlatego prorok przestrzega, że należy pokonać własne spojrzenie i myśli, i uwierzyć całym sercem, że jest to głos Stwórcy.

Dlatego jeżeli Stwórca zechce wyprowadzić człowieka z ciemnego lasu, to pokazuje mu odległe Światło, i człowiek zbiera resztki sił żeby wejść na ścieżkę, którą wskazuje Światło. Lecz jeżeli on nie przypisuje tego Światła do Stwórcy i nie mówi, że Stwórca go woła, to Ono znika a człowiek znowu stoi w ciemnym lasie.

Wynika z tego, że stracił on teraz możliwość by okazać całe swoje serce Stwórcy, aby przyszedł i ocalił go z ciemnego miejsca, z jego egoizmu, i doprowadził w miejsce rozumu, nazywane miejscem synów Adama (ludzi), Adame la Elion (podobny do wyższego) – czyli pragnienie oddawania i zlania się ze Stwórcą. I oznacza to, że nie wykorzystał on swojej szansy i ponownie jest taki jak dawniej.

Baal Sulam